Μαύρος χοίρος

Ο μαύρος χοίρος είναι αρχαίος κάτοικος της Μεσογείου. Εξημερωμένη φυλή και όχι αγριόχοιρος παρ’ ότι έχει ομοιότητες με αυτόν στην εμφάνιση, αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, μαζί με άλλες αυτόχθονες φυλές ζώων.
Τα ίχνη της φυλής του στον ελλαδικό χώρο φτάνουν μέχρι το 5.500 π.Χ. σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα, οστά από οικόσιτο μαύρο χοίρο, όπου βρέθηκαν σε οικισμό στους Σιταγρούς Δράμας. Πιθανολογείται δε ότι είναι το πρώτο εκτρεφόμενο γουρούνι της Ευρώπης. Πράγμα το οποίο εντυπωσίασε την Φάρμα Φωτιάδη και θεώρησε καθήκον της να ασχοληθεί και πάλι με το εθνικό μας χοίρο.
Η εκτροφή των μαύρων χοίρων Ολύμπου είναι ημι-εκτατική, καθώς τα ζώα από τον 5ο μήνα της ζωής τους μέχρι τον 11ο αναπτύσσονται ελευθέρα σε ορεινό βοσκότοπο 300 στρεμμάτων. Αυτό τα διαφοροποιεί σημαντικά από την συμβατική εντατική χοιροτροφία. Ενώ ένα συμβατικό γουρούνι γεννά 12-14 γουρουνάκια, ο ελληνικός μαύρος χοίρος γεννά μόλις 7. Σε αντίθεση δε με το συμβατικό γουρούνι που αξιοποιείται σε ηλικία 5 μηνών με βάρος 110 κιλών, ο μαύρος χοίρος σε ηλικία 11 μηνών με βάρος 100 κιλά.
Το κτήμα της Φάρμας Φωτιάδη βρίσκεται σε ένα ορεινό βοσκότοπο έκτασης 300.000 τ.μ. Στον χώρο περιέχονται σταβλικές εγκαταστάσεις 1.450 τ.μ. και η εκτροφή των ζώων είναι ημι-εκτατική. Οι μάνες και τα αρσενικά ζούνε στις σταβλικές εγκαταστάσεις και τα παράγωγα από τον 5ο μήνα οδηγούνται στον ορεινό βοσκότοπο όπου ζουν ευτυχισμένα, για 5 μήνες, στο φυσικό τους περιβάλλον, όπου καθημερινά διανύουν περίπου 2-3 χιλιόμετρα.
Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να έχουμε εξαιρετικής ποιότητας κρέας με ελάχιστο ενδομυϊκό λίπος, πλούσιο σε σίδηρο, πρωτεΐνες, ιχνοστοιχεία και μέταλλα πολύτιμα στον οργανισμό μας.
Η ιστορία και το μεράκι για διαφοροποίηση του προϊόντος έδωσαν άλλη μια καινοτομία στο κρέας του μαύρου χοίρου Ολύμπου, εντάσσοντας στην διατροφή του τον εθνικό μας καρπό, την ελιά. Η διατροφή με την ελιά δίνει προστιθέμενη αξία στο κρέας τόσο στη γεύση, γιατί η ελιά έχει έντονα αρώματα, όσο και στη διατροφική του αξία. Μετά από αναλύσεις διαπιστώθηκε η ιδιαίτερα αυξημένη περιεκτικότητα του σε ω3 ω6 λιπαρά. Ενώ το συμβατικό γουρούνι έχει 0,08 ω3 ω6, ο μαύρος χοίρος ταϊσμένος με ελιά έχει 4,58. Έχει επίσης περισσότερη πρωτεΐνη και σίδηρο και λιγότερο ενδομυϊκό λίπος, δηλαδή βλέπουμε ότι δημιουργεί ένα κρέας με υψηλή διατροφική αξία.
Η Φάρμα Φωτιάδη κατοχύρωσε με ευρωπαϊκό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη μέθοδο διατροφής με ελιά, από τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας το 2014 και κατέθεσε αίτηση για παγκόσμια ευρεσιτεχνία το 2015.

Γαρίδα Πλαταμώνα

Σε μια αναδρομή του παρελθόντος, φαίνεται πως η γαρίδα του Πλαταμώνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα και τα μέσα της δεκαετίας του 1910, όταν κατασκευαζόταν η σιδηροδρομική γραμμή και ο σιδηροδρομικός σταθμός της περιοχής. Κάτω από τον σταθμό υπήρχαν κάποια λίγα ψαρόσπιτα που αλίευαν τη γαρίδα, η οποία μέσω του τρένου έφτανε στη Βαρβάκειο αγορά και έγινε αμέσως ξακουστή ως «η Γαρίδα του Πλαταμώνα».
Την ίδια περίοδο φτάνουν στην περιοχή και εγκαθίστανται στον Πλαταμώνα, τη δεκαετία του 1920, οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι οποίοι θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο σε όλη αυτήν τη διαδικασία, ενώ αργότερα καταφθάνουν στον σταθμό και οι πρώτοι τουρίστες.
Από τότε μέχρι και σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Υπάρχουν κάποιοι ψαράδες στο λιμενικό καταφύγιο που αλιεύουν αποκλειστικά γαρίδα, η οποία και «ταξιδεύει» ανώνυμα για τις αγορές, παρά το γεγονός ότι έχει ανώτερη ποιότητα, πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μέγεθος και γεύση.

Μύδια Μακρυγιάλου

Στον επιβλητικό Μακρύγιαλο Πιερίας, σε έναν τόπο πλούσιο σε ιστορία και παράδοση, η καλλιέργεια μυδιών εκτείνεται σε μια πολύχρωμη πανοπλία που καθιστά τον τόπο αυτόν γαστρονομικό θησαυρό της Ελλάδας.

Ο Μακρύγιαλος Πιερίας είναι η μεγαλύτερη μυδοπαραγωγός περιοχή της Ελλάδας, η μοναδική Περιοχή Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (ΠΟΑΥ) και εξάγει το μεγαλύτερο ποσοστό της παραγωγής σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Συγκεκριμένα, οι καλλιεργητές μυδιών της Πιερίας έχουν επιτύχει να καλύψουν το 60% των ελληνικών εξαγωγών του κλάδου, αποστέλλοντας το 95% της παραγωγής τους σε χώρες όπως Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία. Παράλληλα, μόλις το 5% καταναλώνεται στην Ελλάδα, ενώ το μύδι παραμένει στην καθημερινή διατροφή των Ελλήνων.

Σύμφωνα με τους καλλιεργητές, η ποιότητα του μυδιού είναι εξαιρετική γιατί οι μονάδες βρίσκονται κοντά σε εκβολές ποταμών και μεταφέρονται πολύτιμα θρεπτικά συστατικά για τα μύδια, ενώ η θερμοκρασία των νερών κρατείται σε χαμηλά επίπεδα.

Αναδεικνύοντας τη διαδρομή των μυδιών από τη θάλασσα μέχρι το διεθνές τραπέζι, τα μύδια Πιερίας προσφέρουν ένα μοναδικό γαστρονομικό ταξίδι. Οι καλλιεργητές εργάζονται αντιμετωπίζοντας τις φυσικές προκλήσεις, δημιουργώντας ένα προϊόν υψηλής ποιότητας που έχει καθιερωθεί στον διεθνή χάρτη της γαστρονομίας.

Η ιστορία των μυδιών Πιερίας είναι ένας αφηγηματικός χορός γεύσεων και παραδόσεων, ένας άγνωστος κόσμος που αξίζει να ανακαλυφθεί. Με το μύδι να γίνεται φορέας της τοπικής ταυτότητας, οι καλλιεργητές συνεχίζουν να γράφουν μια γαστρονομική ιστορία που διασχίζει σύνορα και παραδόσεις.

Ακτινίδια Πιερίας

Το ακτινίδιο με καταγωγή από τη μακρινή Κίνα, βρήκε τον ιδανικό του τόπο στην πλούσια πεδιάδα της Πιερίας, όπου και καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά το 1973. Ο Όλυμπος, τα Πιέρια Όρη, το Αιγαίο πέλαγος και η ηλιοφάνεια του Πιερικού ουρανού έδωσαν στο ακτινίδιο Πιερίας τα ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά του και το έκαναν γνωστό ως «Φρούτο του Ολύμπου». Καλλιεργείται αποκλειστικά από την πρώιμη ποικιλία Hayward και διακρίνεται για τη γλυκόξινη γεύση του και την πλούσια θρεπτική του αξία.

Είναι προϊόν Π.Γ.Ε. από το 2002 και μέσα σε τρία χρόνια από την έναρξη των εξαγωγών ελληνικού ακτινιδίου στις ΗΠΑ, η Πιερία έγινε ο βασικός τροφοδότης ελληνικού ακτινιδίου, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας της Περιφερειακής Ενότητας Πιερίας. Η Ελλάδα είναι η 2η πιο παραγωγική χώρα στα πράσινα ακτινίδια. Ο Νομός Πιερίας είναι ο 1ος νομός στην Ελλάδα όπου παράγονται τα περισσότερα ακτινίδια που εξάγονται σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία.

Τα πιερικά ακτινίδια πληρούν τις αυξημένες φυτοϋγειονομικές απαιτήσεις των χωρών εισαγωγής, όπου εφαρμόζονται ιδιαίτερα αυστηροί κανονισμοί και πρότυπα. Η καλλιέργεια του προϊόντος στην Πιερία στηρίζει το εισόδημα των αγροτών μας, αλλά και συνεισφέρει σημαντικά στα έσοδα της χώρας, καθώς η παραγωγή του ακτινιδίου στο μεγαλύτερό της μέρος εξάγεται.

Η Πιερία παράγει ένα από τα πιο ποιοτικά ακτινίδια λόγω του εδάφους, του μικροκλίματος της περιοχής και της καλής καλλιεργητικής φροντίδας των αγροτών μας. Οι άριστες κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής μας, το υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας που διαθέτουν οι παραγωγοί, καθώς και η έντονη εξωστρεφής δραστηριότητα των οργανώσεών τους, έχουν πετύχει να βάλουν το ακτινίδιο της Πιερίας στην παγκόσμια αγορά.

Γκαζόζα Αιγινίου

Η γκαζόζα, παλαιότερα και γκαζόζ, είναι αεριούχο αναψυκτικό που πίνεται κυρίως σαν χωνευτικό, ή σε κοκτέιλ ποτών. Η γκαζόζα πρωτοπαρασκευάστηκε στην Ιταλία το 1889. Στην Ελλάδα παρασκευάζεται από τα ίδια συστατικά σχεδόν με τη λεμονάδα και η μόνη τους διαφορά είναι στις χαρακτηριστικές φυσαλίδες της γκαζόζας. Είναι διάφανο ποτό, με αρκετές παραλλαγές.

-Η οικογένεια του Ρούλη Τσιντικίδη των αναψυκτικών με την επωνυμία «Ελαφίνα».

Μονάδα αγορασμένη πριν από χρόνια από τους αδελφούς Τσιντικίδη, που είχαν ξεκινήσει την παραγωγή αεριούχων ποτών στο Αιγίνιο το 1926! Η οικογένεια του κ. Ρούλη Τσιντικίδη αναβάθμισε και εκσυγχρόνισε την γραμμή παραγωγής και σήμερα η εταιρεία διαθέτει μηχανήματα με αρκετά μεγάλες δυνατότητες παραγωγή αναψυκτικών ανά ώρα.

Τα αναψυκτικά «Ελαφίνα» με αυθεντικές γεύσεις, «ταξιδεύουν» και σε περιοχές του Νομού μας αλλά και εκτός, παρασκευάζονται με ελληνική πρώτη ύλη και με την παραδοσιακή συνταγή. Μέχρι στιγμής τα βρίσκουμε σε γυάλινο μπουκάλι αλλά οι ιδιοκτήτες προγραμματίζουν να προχωρήσουν σε νέα συσκευασία σε πλαστικά μπουκάλια και προσπαθούν να ανοίξουν νέες αγορές. Κι αυτοί «παλεύουν» απέναντι στον ανταγωνισμό των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών, δεν αλλάζουν όμως την παραδοσιακή συνταγή παρέχοντας προϊόντα υψηλής ποιότητας.

Φράουλες Σβορώνου

Ο Σβορώνος είναι ένα χωριό της Πιερίας, με 3.000 κατοίκους. Αρκετοί από τους κατοίκους είναι γεωργοί και οι κύριες καλλιέργειες είναι ο καπνός, οι φράουλες (δραστηριοποιείται σχετικός συνεταιρισμός) και τα ακτινίδια. Η καλλιέργεια και παραγωγή φράουλας στην περιοχή του Σβορώνου κρατά ακόμα από τις δεκαετίες του ’60 και ’70. Οι παλιοί φραουλοπαραγωγοί του Σβορώνου ήταν εκείνοι που το 1975 κατέβηκαν στην Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στην Ηλεία και την Αχαΐα για να μεταφέρουν την καλλιεργητική γνώση στους αγρότες.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η παράδοση της Μανωλάδας στην φράουλα, όταν τρία άτομα από την Κατερίνη κατέβηκαν για μερικά χρόνια στην Πελοπόννησο και μετέδωσαν τους τρόπους καλλιέργειας σε μία περιοχή όπου το κλίμα ήταν κατάλληλο για να ευδοκιμήσει το φυτό και για να φτάσουμε σήμερα να μιλάμε για τις περίφημες φράουλες Μανωλάδας.

Καβούρι Κατερίνης

Το callinectes sapidus ή μπλε καβούρι, θεωρείται ένα από τα νοστιμότερα καρκινοειδή στον κόσμο. Το πιο αγαπημένο καβούρι στην Αμερική εξαπλώθηκε μέχρι τις δυτικές ακτές της Ευρώπης και, τελικά, τη Μεσόγειο. Στη χώρα μας είχε εμφανιστεί κατά καιρούς, αλλά πριν μια δεκαετία ήρθε για να μείνει. Προσαρμόστηκε και αφθονεί πλέον στις θάλασσες του βορρά, από την Πιερία και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αλεξανδρούπολη και αλιεύεται μέσα σε “παγίδες” για να διατηρείται ζωντανό.

Ο “νόστιμος πανέμορφος κολυμβητής” (μετάφραση του callinectes sapidus), ανταγωνίζεται στα ίσα σε γεύση τον αστακό. Λεπτό θαλασσινό άρωμα. Σάρκα ευγενική, με ήπια γλύκα και umami που το κάνει ακαταμάχητο.

Τσάι Ολύμπου

O Sideritis scardica Griseb, είναι γνωστός ως τσάι του βουνού, είναι βότανο της ποικιλίας Ολύμπου. Βρίσκεται σε βραχώδεις πλαγιές των ορεινών περιοχών της Βόρειας Ελλάδας και του Ολύμπου. Το φυτό Sideritis είναι άφθονο στην περιοχή της Μεσογείου, την Κεντρική Ευρώπη, την Ιβηρική και τη Βαλκανική Χερσόνησο. Μόνο στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί 17 διαφορετικά είδη του γένους Σιδεριτίδη, στην Ελλάδα είναι αυτοφυή φυτά. Ο Sideritis είναι φυτό ανθοφόρο και αρωματικό είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια για τις φαρμακευτικές ιδιότητες.

Κεράσια Πιερίας

Στην περιοχή της Πιερίας καλλιεργούνται κυρίως στα χωριά Ράχη και Κολινδρός

Οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί στη Ράχη Πιερίας είναι από τους πιο δυναμικούς και ταχέως αναπτυσσόμενους συνεταιρισμούς στην Ελλάδα. Με προνομιακή θέση κάτω από τη σκιά του Ολύμπου, φημίζονται για την καλλιέργεια εξαιρετικής ποιότητας φρούτων και κυρίως κερασιών.

Η Ράχη βρίσκεται σε υψόμετρο 250 μέτρων, στα κεντρικά του Νομού Πιερίας, νοτιοδυτικά της Κατερίνης και αποτελεί οικισμό του Δήμου Κατερίνης. Όπως υποδηλώνει και το όνομά της, είναι χτισμένη πάνω σε μια ράχη ανάμεσα στον Όλυμπο, που δεσπόζει στα νότια του χωριού και στα Πιέρια Όρη δυτικά. Ο πληθυσμός του χωριού ανέρχεται στους 450 κατοίκους.

Ο Κολινδρός είναι κωμόπολη που βρίσκεται στη βόρεια Πιερία και ανήκει στην κεντρική Μακεδονία. Το ομώνυμο Δημοτικό Διαμέρισμα έχει δύο οικισμούς, με 3.895 κατοίκους. Οι οικισμοί είναι ο Κολινδρός και τα Παλιάμπελα. Είναι παραδοσιακός οικισμός και φημίζεται για τα κεράσια του.

Οι παραγωγοί των κερασιών, επειδή αντιμετώπιζαν, εκτός από τις φροντίδες της καλλιέργειας, τους κινδύνους της προσβολής από διάφορες ασθένειες των δέντρων και το μεγάλο πρόβλημα της διάθεσης του προϊόντος και των τιμών του, ιδιαίτερα στην πλησιέστερη αγορά της Θεσ/νίκης συνεταιρίστηκαν από το έτος 1941 ιδρύοντας “τον Συνεταιρισμό κερασοπαραγωγών Κολινδρού”, που αποτελούνταν από παραγωγούς με σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους κατά τον καλύτερο τρόπο. Αλλά ο συνεταιρισμός μόνο από το 1957 μπόρεσε να αναπτύξει δραστηριότητα και πέτυχαν την αύξηση της παραγωγής με νέες ποικιλίες.

Κεράσια Πιερίας

Στα Πιέρια όρη, το βουνό των Μουσών, σ΄ ένα τοπίο γεμάτο οξιές και καστανιές βρίσκονται οι καρυδεώνες, τα περιβόλια του Αγροτικού Συνεταιρισμού της ορεινής Πιερίας – “Πιερίων Γαία” σε υψόμετρο 600 μέτρων.